وقتی گریبان عدم بادست خلقت میدرید
وقتی ابد چشم تو را پیش از ازل می آفرید
وقتی زمین ناز تو را در آسمان ها میکشید
وقتی عطش طعم تو را با اشک هایم میچشید
من عاشق چشمت شدم نه عقل بود و نه دلی
چیزی نمیدانم ازین دیوانگی یا عاقلی
یک آن شد این عاشق شدن دنیا همان یک لحظه بود
آن دم که چشمانت مرا از عمق چشمانم ربود
وقتی که من عاشق شدم شیطان به نامم سجده کرد
آدم زمینی تر شد و عالم به آدم سجده کرد
من بودم و چشمان تو نه آتشی و نه گلی
چیزی نمیدانم ازین دیوانگی یا عاقلی . . .
ترانه فیلم ، مدار صفر درجه ، با صدای علیرضا قربانی شعر از افشین ید الهی
ای مهر و الفت جوانی که آنقدر زود ناپدید گشتید .
شما سپیده دم روح و قلب ما هستید
ای وجد و حال شگفتی آفرین . . .
دلهای کودکانه ما را بربایید
و آنگاه که شامگاه زندگی با درد و رنج فرا میرسد
دیگر بار
روح مبهوت مارا شیفته و سر مست سازید . . .
؛ از اشعار ویکتور هوگو نویسنده بینوایان ؛
این بهاره یا زمستون باز یه سال قهوه یی
میز و انتظار و ساعت یه زوال قهوه یی
آسمون خرد و شیکسته ریخته روی شونه هام
با ستاره های خواموش با هلال قهوه یی
میریزه روی لباسم رنگ رویای لبات
چشای میشی روشن طعم فال قهوه یی
پنجره پر از غبار، نرسیدن به حیاط
طعم بوسه های شیشه گس و کال قهوه یی
من همون چشمه ی پاکم که گل آلود توه
میتونی من و بخونی یه زلال قهوه یی
پیچیده تو ذهن کوچه مث سر گیجه ی باد
مرد و بارونی و بارون با یه شال قهوه یی
اگه آفتابم بتابه بعد این بارون پیر
میمونه از من خاکی یه سفال قهوه یی
یه سلام گرم آبی یه خدا حافظ سرد
یه جواب بی ترحم یه سوال قهوه یی
مونده از تموم دستات این دو رنگی نجیب
یه خیال آسمونی یه محال قهوه یی
تکلیف تمام ترانه های من
از همین اول بسم الله بوسه معلوم است
سلام، یعنی خدا حافظ !
خدا حافظ جای خالی بعد از من غریب
خدا حافظ سلام آبی امن آسوده
ستاره ی از شب گریخته ی همروز من ،
عزیز هنوز من . . . خدا حافظ!
همین که گفتم !
دیگر به هیچ پرسشی
پاسخ نمیدهم !
هی بی قرار !
نگران کدام اشتباه کوچک بی هوا
تو از نگاه چپ چپ شب می ترسی ؟
ما پیش از پسین هر انتظاری حتما
کبوتران رفته از اینجا را
به رویای خوش ترین خبر فرا خواهیم خواند .
من . . . ترانه ها و
تو . . . بوسه ها و
شب . . . سینه ریز روشنش را گرو خواهد گذاشت ،
تا دیگر هیچ اشاره یا علامتی از بن بست آسمان نماند .
راه باز . . . ، جاده روشن و
همسفر فراوان است .
بر میگردیم
نگاه میکنیم
امیدوار به آواز آدمی . . . !
آیا شفای این صبح ساکت غمگین
بی خواب آخرین ستاره میسر نیست ؟
همیشه همین قدم های نخستین رفتن است
که راز آن آخرین منزل رسیدن را رقم می زند .
کم نیستند کسانی
که با پاره ی سنگی در مشت بسته ی باد
گمان میکنند کبوتری تشنه به جانب چشمه میبرند ،
اما من و کبوتر و چشمه گول نخواهیم خورد
ما خواب خوشی از احوال آدمی دیده ایم .
از این پیشتر نیز
فال غریب ستاره هم با ما
از همین اتفاق عجیب گفته بود .
ما نزدیک آینه نشستیم و شب شکست و
خبر از مسافر خوش قول بوسه رسید ،
رسید همین نزدیکی ها
که صبح یک جمعه ی شریف
از خواب روشن دریا باز خواهیم گشت .
همه چیز درست خواهد شد
و شب تاریک نیز از چراغ ترک خورده عذر خواهد خواست .
همین برای سر آغاز روز به او رسیدن کافی است .
سلام . . . !
سلام یعنی خدا حافظ !
خداحافظ اولین بوسه های بی اختیار
کوچه های تنگ آشتی کنان دلواپس
عصر قشنگ صمیمی
ماه معطر اطلسی های اینقدی، . . . خدا حافظ !
سلام ، سهم کوچک من از وسعت سادگی !
سایه نشین آب و همپیاله ی تشنگی ، سلام ،
سلام ، اولاد اولین بوسه از شرم گل و گونه های حلال ،
سلام ، ستاره ی از شب گریخته ی همروز من ،
عزیز همیشه و هنوز من . . . سلام !
سید علی صالحی از کتاب ؛ نان و شراب و قصیده ؛
اتفاقی افتاده که مرا یاد این شعر انداخته . شاید این اتفاق برای تو هم افتاده باشد .پس به آنکه دیگر نیست بگو سلام !
وقتی که نیستی ز خودم سیر می شوم مثل غروب جمعه دلگیر می شوم
هر روز یک خرابه به دوشم کشیده است هر شب به ذوق دست تو تعمیر می شوم
مرد غریبه ییست که از خویش میرمد وقتی به ذهن آینه تصویر می شوم
دیوانه،گیج،گمشده ،عاشق،حواس پرت اینطور پیش جامعه تعبییر می شوم
از یک غرور محض به اشباع می رسم وقتی به جرم عشق تو تحقیر می شوم
یخ بست سینه ام ،کمکم کن ای آفتاب دارم در انتظار تو تبخیر می شوم
ای بی هراس تکیه به فردا مکن که من کم کم برای دیدن تو دیر می شوم
سید حسین حسینی نژاد
از کتاب؛ دارم دیر می شوم؛
بی تو خاکستری تر از زردم ژاکتم کو چقدر دلسردم
از خودم مثل برگ می ریزم مثل بادی که سرد و ولگردم
خواب این روز را نمی دیدم فکر این روز را نمی کردم
گردن قسمتم بیندازم یا بگویم خودم خطا کردم
کاش هرگزتو رانمی دیدم حال از تو چگونه بر گردم
سید حسین حسینی نژاد
از کتاب ؛ دارم دیر میشوم؛
یه ضمیر بی مخاطب یه تلنگر زبونی
یه سوال بی جوابه منی که . . . خودت میدونی
تو مگه منی که با من ـ من بی تو بی مخاطب ـ
می شینی و می نویسی ، گاهی هم غزل میخونی
کلی ماجرا نوشتن از منی که بی تو مونده
واسه قصه های کرسی تو یه جمع خودمونی
فاصله فاصله اس اما بعضی وقتا خیلی دوره
مث من روی زمین و یه خدای آسمونی
خیلی طول کشید که حالا من و تو به هم رسیدیم
من شدم تو که خیالی تو شدی من درونی
بعد از این من تو با هم یه ضمیر تازه هستیم
واسه ماجرای بعدی میدونم پیشم می مونی
آسمون مثل منه توی دلش غصه داره حرفای ابری داره وقتشه بارون بباره
آسمون مثل منه فکر به دریا زدنه چشای آبی تو وسعت دریای منه
می شینم دونه دونه حرفامو بارون میکنم دل دل نازکا رو با گریه هام خون می کنم
می شینی شرشر بارون و تماشا میکنی چشای خیس من و غرق تمنا می کنی
تا می افتد نگاه خدا روی احساس و تردید ما
می سپاری به آغوش باد گیسوان سراسیمه را
با تپش های احساس من در سراسیمگی ها بیا
روی لب های سردم بریز آتش بوسه های وفا
تا ز گیسوی در باد تو یادگاری بچیند خدا